Overwatch is een spel van balans en onbalans. Hoewel deze teamgevechtgame is gebaseerd op de klassieke tank-healer-DPS-triade van MMOG's zoals World of Warcraft, zijn de personages die je daadwerkelijk speelt enorm verschillend - zo verschillend dat elke knop die je indrukt, functioneert tussen tekens.

Dezelfde knop die ervoor zorgt dat een teken wordt uitgevoerd, kan ertoe leiden dat een ander vastgrijpt, een ander om te teleporteren, een ander om te beveiligen enzovoort. Zelfs personages die ogenschijnlijk van hetzelfde type zijn - zoals sluipschutters zoals Widowmaker en Hanzo - zijn totaal verschillend in hun mechanica en beweging.

In die zin is het de spirituele opvolger van 2007 Team Fortress 2 en een concurrent van de pas uitgekomen Battleborn.

De game is een klassieke arena shooter, met twee zespersoons teams van schandalige mensachtigen die vechten voor een heldere, science-fiction toekomst voor een reeks zeer eenvoudige doelstellingen - het begeleiden van een langzaam rijdende auto, vastleggen en vasthouden van een punt, of gewoon het andere team vermoorden.

Elke wedstrijd is eenvoudig en kort en komt direct in de volgende.

De Super Best Friends

Net als Team Fortress 2 heeft Overwatch een aantal karakters om mee om te gaan in plaats van alleen klassen. Elk personage vervult verschillende rollen op het slagveld, hoewel ze elementen delen met andere vergelijkbare klassen.

Alle tanks hebben bijvoorbeeld hoge treffers - maar waar Zarya langzaam beweegt en haar kortstondige schild inkomende vuur omzet in extra schade aan haar straalwapen, heeft D-va een gigantische vliegende mech om in / zelfvernietiging te rijden; Winston is een gigantische geschoolde gorilla die grote afstanden kan overbruggen en een automatisch gerichte deeltjesstraal heeft; en Reinhardt heeft een energieschild en een gigantische hamer.

Cruciaal genoeg zijn alle personages licht. Ze zijn joviaal. Hun houding gaat niet over een gevecht tot de dood, ze zijn uitgeschakeld om volleybal te spelen of een paar biertjes te hebben. Ze hebben allemaal heldere, iconische ontwerpen, met een zorgvuldig silhouet om te laten zien wie ze zijn en domme stemmen om te zorgen dat je het begrijpt; dit is niet serieus.

Dit is geen poging tot wereldvorming. Dit heeft geen rijk, waardig verhaal. Dit is helder, licht leuk.

Met 21 van deze stripfiguren bij de lancering (en er zal nog meer volgen) heeft Overwatch zeker een goed startvolume. In tegenstelling tot Battleborn zijn de personages allemaal beschikbaar om meteen te spelen en hoeft er tijdens het spelen niets te worden ontgrendeld.

Er is geen scherm voor apparatuur waar je honderd stats moet organiseren - een enkele druk op de knop vertelt je al hun mogelijkheden. Ze beginnen ook met al hun vaardigheden ontgrendeld tijdens elke wedstrijd en kunnen niet worden aangepast, dus iedereen speelt met dezelfde personages. Het is all-round terug naar de basis.

En inderdaad, iedereen kan met dezelfde personages spelen. Je kunt een team hebben met zes Tracers of een team dat volledig uit tanks bestaat, maar dit doet en het spel waarschuwt je - en je zult (waarschijnlijk) verliezen. Zo'n handvasthouden werkt subtiel om de beleving voor iedereen te verbeteren door ervoor te zorgen dat je altijd een gebalanceerd team hebt.

Daar is niet altijd aandacht aan besteed. Veel van de spellen die ik heb gespeeld, waren de enige speler die wilde overschakelen, terwijl de onvermijdelijke spelers die alleen als Reaper spelen, de waarschuwingen hebben genegeerd en ons de wedstrijd hebben verloren.

Het is frustrerend, maar iets dat verdwijnt, hoe meer je speelt - en dat geldt voor de spelers, niet voor Blizzard.

Het team dat samen vecht

De reden dat je verliest is dat geen enkel personage zelf een wedstrijdwinnaar is. Al hun wapens zijn perfect uit balans, wat betekent dat ze alleen echt goed zijn in bepaalde situaties. De granaten van Junkrat stoten het best rond in hoeken, maar hij is in de problemen wanneer hij oog in oog staat met de hamer van Reinhart.

Het energieschild van Reinhart zou geweldig kunnen zijn om hem en zijn team vanaf de voorkant te verdedigen, maar het kost alleen Pharah om boven hem te vliegen en raketten neer te laten, en hij heeft geen antwoord. En Phara kan koningin van de hemel zijn, maar Widowmaker kan haar met één schot vanaf de helft van de kaart neerhalen. Ze hebben allemaal hun eigen kwetsbaarheden en specialiteiten.

Dat betekent dat het echt een spel is over samenwerken - over het gebruiken van de kracht van iemand anders om je zwakte te verbergen, zoals een Viking-schildmuur. Het gaat over het gebruik van de teleporter van Symmetra om Zarya terug naar de frontlinie te krijgen, omdat ze anders zo verdomd traag is. Over Winston die Bastion afschermt terwijl hij bovenop de lading rijdt in zijn revolver-modus, omdat hij anders zo verdomd snel sterft. Over het laten vallen van Zenyatta's onkwetsbaarheid en genezing Ultiem op precies het juiste moment om vuur te maken en iedereen te genezen voor één grote push.

De twaalf kaarten zelf zijn ook extreem eenvoudig - klein, strak en lineair - en voelen aan als instant-klassiekers. Elke zijroute, elk hoog pad, elke tunnel voert je terug naar het hoofdgevecht en voert je naar het hoofddoel.

Je zult hier bijna nooit alleen vechten of tijd verspillen met dwalende gangen. Het uiterlijk van elke kaart komt overeen met die kwaliteit, zonder af te leiden van uw doel.

Met doelen die snel kunnen worden voltooid, kun je een volledig spel spelen in tien minuten. En aangezien je op elk punt in het spel naar elk personage kunt veranderen (ten koste van het opnieuw instellen van je ultieme lading), moet je vijandige kwetsbaarheden spotten en ze snel uitschakelen.