Je moet de Digital Economy Bill bewonderen. Het zorgde ervoor dat duizenden mensen aandacht schonken aan de politiek.

Het moedigde duizenden zogenaamde Digital Natives aan om livestreams van het House of Commons te bekijken.

Het bracht schrijvers en lezers samen, bands en fans, ontwerpers en ontwikkelaars en creatievelingen van elke soort. En toen, langzaam en doelbewust, liet het zijn digitale broek vallen en zwaaide met zijn digitale kont naar de rest.

Als we iets hebben geleerd van het fiasco van de Digital Economy Bill, is het dat je nooit de idiotie en de corruptie van politici moet onderschatten. Met enkele eervolle uitzonderingen negeerden onze parlementsleden tienduizenden brieven van duizenden kiezers en namen ze niet de moeite om op te komen voor de debatten.

Van de weinige parlementsleden die wel kwamen opdagen, zeiden de meesten van hen hoe erg de Bill was en wat een schokkende mishandeling van het Parlement het was, en daarom zouden ze er toch voor stemmen. Sommige parlementsleden hadden duidelijk geen flauw idee waar het allemaal over ging, en daarom zouden ze ervoor stemmen. Sommige parlementsleden waren er behoorlijk van overtuigd dat de plannen van de BIll niet zouden werken, en daarom zouden ze ervoor stemmen. En zo, deprimerend, op.

Het zou grappig zijn als het niet zo serieus zou zijn, want als je echt piraterij wilde bestrijden, zou het laatste dat je zou doen duizenden geeks zijn die dingen als encryptie begrijpen.

Als je serieus bezig zou zijn met het beschermen van creativiteit, zou je aandacht schenken aan het gehuil van horror van auteurs en analisten. Als u een evenwichtig debat wilde, zou u niet alleen paragrafen van het BPI rubberen, en drastische statistieken uitdragen die al lang in diskrediet zijn gebracht..

Als je echt om de digitale economie geeft, zou je geen wetgeving introduceren die openbare wifi zou kunnen doden, hoog-technologische startups zou kunnen onderdrukken en thuisbedrijven het net zou laten slaan als de kinderen van de eigenaar het vreemde bestand zouden downloaden.

En als je herkozen wilde worden, zou je je meest vocale potentiële kiezers niet vervreemden.

Wat echt heel deprimerend is aan dit alles is niet de Bill zelf, hoewel dat natuurlijk een travestie is. Het is dat voor de eerste keer, duizenden van ons hebben gezien hoe de Britse politiek echt werkt.

In de aanloop naar de zogenaamde Digital Election praten de partijen allemaal over crowdsourcing, over online engagement, over het dichter bij de mensen brengen van de politiek, maar dat is allemaal window dressing.

Achter de iPhone-apps, de Twitter-feeds, de YouTube-kanalen en de Build Your Own Poster-sites gaat het gewoon door: lege hoofden, gevestigde belangen en totale minachting voor het electoraat.

------------------------------------------------------------------------------------------------------