Wat doe je als een vriend een virtual reality-headset opzet? Misschien is het niet een situatie die je bent tegengekomen - de meeste commerciële VR-kits, zoals de Oculus Rift, HTC Vive en Playstation VR, zijn nog niet op de markt.

Maar ik heb, en ik kan je vertellen - het is een beetje vreemd. Je kunt gaan staan ​​en toekijken terwijl je vriend "ooh" en "aah" gaat, wat eng voelt omdat ze niet weten dat je kijkt. Of je kunt gaan en iets anders doen en wachten tot ze klaar zijn, wat een beetje lijkt op het opgeven van een baby.

"Deze headsets veranderen de manier waarop je in de echte wereld bestaat", schreef Dieter Bohn in een recent overzicht van de Avegant Glyph. "Iemand die een van deze headsets draagt, is als een omgekeerde geest - het lichaam is er, maar de geest is voorbijgegaan."

Dit is een van de grootste problemen waarmee VR wordt geconfronteerd wanneer het in de woonkamers van de wereld aankomt. In tegenstelling tot het kijken naar een film, het luisteren naar muziek of het spelen van een consolegame, waarbij iemand anders in dezelfde kamer ongeveer dezelfde ervaring krijgt, is het inschakelen van een VR-headset isolerend. Vrijstaand. Eenzaam.

Maar doet dat er eigenlijk toe? Jezelf isoleren voor amusementsdoeleinden is niets nieuws. Met een koptelefoon kunnen we naar muziek luisteren zonder dat het geluid van de buitenwereld binnendringt. Eeuwenlang hebben mensen het heerlijk gevonden zich in een boek te kruipen. Met zoveel eisen aan onze tijd in het moderne leven, is het vermogen om te ontsnappen nog nooit zo belangrijk geweest.

Sociale dynamiek

"[Virtuele realiteit] apparaten leiden tot diep insulaire eenzame ervaringen", legt Brendan Walker uit, een 'thrill engineer' die consulten doet voor themaparken en virtual reality heeft opgebouwd tot een reeks interactieve installaties in de afgelopen jaren. "Als dat een probleem lijkt te zijn, dat mensen zeggen dat het ons scheidt, dan is het een groot probleem, maar als het gevoelig is omarmd, dan denk ik dat het misschien de enige hindernis is [het voorkomen van massale acceptatie van de technologie]."

Het recente werk van Walker confronteert de echte / nep-dichotomie van de virtuele realiteit met kop en schouders. Op Sheffield Doc / Fest in 2015 combineerde hij een traditionele speeltuinenschommel met een Oculus Rift-headset om mensen het gevoel te geven dat ze hoger en verder slingerden dan ze in werkelijkheid waren, terwijl degenen die in de rij stonden voor de ervaring konden kijken.

"Dit leidde ertoe dat [mensen] gilden van gay abandon in de virtuele wereld, maar toen een plotseling besef dat ze feitelijk ook in de echte wereld presteerden voor een publiek van wachtende toeschouwers," legt hij uit. "Dan zouden mensen een beetje in elkaar zakken en het was deze onhandigheid die fluctueerde tussen de echte en de virtuele wereld die de beweging en emoties creëerde die nodig was om een ​​spannende ervaring te creëren."

Tijdens een andere Walker-rit, die in 2015 werd tentoongesteld in het FutureFest van Nesta, werden vrijwilligers met een VR-headset en sensoren voor hersenactiviteit bovenop een bewegingssimulator geplaatst. De uitvoer van de sensoren werd zowel gebruikt om de simulator aan te sturen als om een ​​audiovisuele ervaring te creëren die via de headset werd waargenomen.

Maar de audiovisuele ervaring kon ook worden gezien en gehoord door een menigte die grote schermen rond de installatie bekeek. Het liet de menigte toe om aan de ervaring deel te nemen.

"Het meest interessante voor mij was het moment om het virtual reality-masker op te zetten en het uit te doen", vertelde hij Jisc in een interview. "Die beweging tussen het zijn in een echte wereld in de aanwezigheid van een publiek en dan worden ondergedompeld in een zeer insulaire eenzame ervaring. Beiden hebben een heel verschillende sociale dynamiek, en de beweging tussen de twee creëert de sensatie."

Dystopia of Utopia?

Er was de laatste tijd veel onrust toen er een foto (boven) verscheen van Mark Zuckerberg die op het Mobile World Congress door een menigte mensen met VR-headsets schreed. Sommigen zagen het als een blik in een dystopische toekomst waarin mensen hun hele bestaan ​​in VR doorbrengen en de echte wereld mijden. Zuckerberg was het daar natuurlijk niet mee eens.

Ook Walker is het niet eens met deze visie. "Het zal nooit gebeuren," zegt hij. "Het lichaam, in de ruimte, is absolute koning als het op ervaring aankomt: je hoeft het lichaam maar een heel klein beetje ruimte te bewegen, of de ingewanden te prikkelen, en de overweldigende emoties - de lichamelijkheid die ontstaat - zullen onmiddellijk alle andere emotionele effecten gecreëerd, of het nu visueel, hoorbaar of door een subtiele externe interactie is. "

"Dit soort ervaringen zal alleen maar leiden tot een soort van verarmd bestaan, dus ik denk niet dat mensen naar hen zullen neigen," voegde Walker eraan toe. "Ze zijn nieuw, en zolang de grenzen van de technologische vooruitgang nieuw blijven, zullen mensen daar naartoe blijven komen, maar zodra dat stagneert, zullen mensen terugkeren naar fysieke ervaring, denk ik."

Ondertussen is er heel reëel potentieel voor virtual reality om enkele van de eenzaamste mensen in de huidige samenleving te helpen. Gehandicapten, ouderen of zelfs mensen die in afgelegen gebieden werken, zouden de technologie kunnen gebruiken om deel uit te maken van een bredere gemeenschap zonder fysiek aanwezig te hoeven zijn. Het internet heeft al tientallen miljoenen mensen wereldwijd toegestaan ​​om mensen te ontmoeten en echte belangen na te streven die ze anders niet hadden kunnen bereiken. Virtuele realiteit is een voor de hand liggende uitbreiding van dat vermogen.

De technologie is zelfs geopperd als een mogelijke manier om ruimtereizigers te vrijwaren van lange reizen door eenzaamheid, en hen te verbinden met hun geliefden van miljoenen kilometers ver weg. "Het is duidelijk onpraktisch of onmogelijk voor astronauten in een ruimtestation om met hun familie in contact te komen," zegt Walker. "Het verrijken van hun visuele en audio-ervaring zal leiden tot een rijkere ondersteuning van bestaande sociale banden of zelfs tot het bouwen van nieuwe."

Bedrijven werken al aan virtuele ruimtes waar mensen samen kunnen wonen, maar tot nu toe lijken ze meer op Second Life dan The Matrix. Op de lange termijn is het heel goed mogelijk dat de levendige messageboard-community's een meer driedimensionale vorm aannemen, waardoor mensen overal ter wereld elkaar kunnen ontmoeten en ideeën en perspectieven kunnen uitwisselen..

Dus in plaats van de eenzaamheid van de virtuele realiteit als een negatief te beschouwen, moeten we het als een zegen beschouwen. Het laat ons contact maken met degenen waar we normaal nooit de kans toe zouden hebben, onze horizon verbreden en ons betere mensen maken. Zelfs wanneer we ons alleen door virtuele werelden wagen, is het de moeite waard te onthouden dat velen evenveel vreugde vinden in eenzaamheid als anderen in het gezelschap.

Wat betreft het idee dat we de werkelijkheid zullen mijden, het zal nog een lange tijd duren voordat VR de geur van regen, de smaak van pizza of het warme zand tussen de tenen kan oproepen. Tegen de tijd dat dit gebeurt, is het waarschijnlijk dat begrippen als 'realiteit' iets zijn dat alleen door uw grootouders wordt onthouden.