Ik heb de afgelopen vijf jaar zoveel ervaringen met virtual reality gehad, maar er is niets geweest om van de rand van een platform van 35 meter in de lucht te vliegen en 30 kilometer per uur over een zipline te razen met een Samsung Gear VR vastgebonden aan mijn gezicht.

Ik kreeg de gelegenheid om naar het aartsbisschoppelijk park van Londen te gaan om te zipline op 's werelds langste en snelste zipkabel in de stad, en ik greep de kans.

Kort daarna - vooral omdat mijn TechRadar-collega's me deden beseffen hoe gek het concept was - besefte ik hoe angstaanjagend dat moment van springen kon zijn. Maar er kwam nu geen weg meer, ik moest er mee doorgaan.

Na een snelle veiligheidsinstructie werd ik ingepalmd en naar de top van de zipline gemarcheerd om te begrijpen hoe de normale ervaring eruit ziet zonder een virtual reality-headset op mijn gezicht..

Nerveus wroeten, natuurlijk, maar het leek niet op wat er zou komen. In de tweede run zou ik de Samsung Gear VR gebruiken.

Het was een aangepaste versie van de koptelefoon met de plastic behuizing aan de voorkant verwijderd en een paar superveilige bungeekabels die in een Samsung Galaxy S7 vasthingen zodat hij niet naar beneden viel en op iemands hoofd sloeg. Ik werd toen gevraagd om het op de top van de 35 meter hoge toren te zetten voor mijn tweede rit.

Terwijl ik de trap naar de top beklom, legde mijn instructeur Rory uit hoe hij zich voelde toen hij de virtual reality-ervaring probeerde.

“Het voelde goed, en ik was niet misselijk ... het was gewoon desoriënterend.” Een van zijn collega's bij Zip Now, die ook eerder de ervaring had opgedaan, hoorde onze chat en schreeuwde het uit, “Vergeet echter niet om aan het einde te gaan zitten.”

Ziekte is iets dat we allemaal zijn gaan accepteren binnen virtual reality-ervaringen, maar ik voel me sinds eind 2016 nog niet ziek toen ik eerst PlayStation VR en de game Robinson: The Journey uitprobeerde. Maar ik was ook nog nooit eerder met 30 mijl per uur in virtual reality gereisd.

De eerste foto in mijn gedachten was het idee om over de top van de tennisbanen te braken die ik eerder had omgedraaid toen ik voor het eerst op de zipline reed. Het beeld van het bedekken van de Wimbledon-geïnspireerde spelers met mijn lunch maakte me nog nerveuzer, maar gelukkig kwam dat niet.

Nadat ik een paar foto's had gemaakt, werd ik naar de rand geschoven en verbonden met de lijn en voorbereid om te gaan. Zodra de VR-koptelefoon aan was, was dat het - nu niet meer terug. De enige weg terug is op een lang stuk draad op snelheid.

Samsung Gear VR heeft geen camera's aan de voorkant zoals de HTC Vive Pro, dus als het eenmaal over je ogen gaat, kun je niet vertellen waar je bent in de echte wereld. Ik moest Rory's stem volgen voor duidelijke instructies om tot het uiterste te komen.

Ik vertrouwde op Rory's stem, want alles wat ik in de headset kon zien was het standaard virtual reality-appartement dat standaard is bij het opstarten van de draagbare headset van Samsung. Ik zei dat ik moest gaan zitten op een van de trappen op minder dan twee meter afstand van het einde van het platform.

Plotseling werd de wind een stuk sterker, of ik was meer opmerkzaam hoe hoog ik zat.

Toen was ik alleen. Ik moest de VR-headset naar de 4K-video wijzen en op me wachten, tik op de zijkant en wacht totdat het aftellen van de laatste drie seconden is voltooid. Ik drukte op de knop en de volgende drie seconden gingen in een flits voorbij.

Als ik aarzelde nadat het me had gezegd te springen, zou de video toch gewoon doorgaan en het resetten van de headset zou betekenen dat de wachtrij van betalende klanten achter me zou blijven staan. Dat was het - ik moest springen.

Ik had een klein moment van paniek toen ik op weg ging en het touw leerde. Plotseling had ik het surrealistische moment om te worden vervoerd naar een kloof vol zand in de Verenigde Arabische Emiraten.

De Gear VR van Samsung is niet de ervaring met de hoogste resolutie, dus het voelde helemaal niet alsof ik de Jebel Jais Flight aan het slingeren was - de langste zipline ter wereld - maar het was een heel andere ervaring dan mijn eerste reis naar beneden.

Ik span meteen in om de mensen te zien die me net op het platform in de VAE hadden gezet en ik reed over de top van de kloof. Mijn oog viel onmiddellijk op het feit dat ik keek naar hoe hoog ik was.

Deze zipline is veel hoger dan die over tennisbanen in Londen, en mijn maag zakte toen ik uitkijkt over het landschap van de VAE dat in deze fase ver beneden me lag.

De ervaring maakt alleen gebruik van een 360-graden video-opname van iemand anders die over de lijn rijdt, maar omdat dit niet de tweevoudiglangste zipline ter wereld is, wordt de opname afgebroken.

Het betekent dat je het virtuele realiteitseinde van de Jebel Jais Flight niet zult bereiken, wat een teleurstelling betekent dat je de hele reis nog niet hebt voltooid. In plaats daarvan kom je tot stilstand met een klein stukje van de gebruikersinterface in de headset die je waarschuwt dat je het einde van je reis nadert, zodat je jezelf kunt schragen.

Op de een of andere manier eindigde de video precies op hetzelfde moment als het was bedoeld, maar als je zwaarder of lichter bent dan ik, kom je waarschijnlijk sneller of zelfs langzamer naar beneden.

Dit is verreweg de meest angstaanjagende ervaring die ik in de virtuele realiteit heb gehad, en hoewel ik niet zal schreeuwen om uit een vliegtuig te springen of te parasailing met een Samsung Gear VR op mijn gezicht.

Je kunt nu de zip-zipline van Zip Now in het aartsbisschoppark in Londen nemen en is nu dagelijks geopend tot 9 september 2018.

  • Vergeet Ready Player One - de toekomst van VR is een fysieke ervaring