Ik weet niet wat me net is overkomen.

Wat ik je nu ga vertellen is echt gebeurd. Ik beloof dat niets daarvan is verzonnen.

Laat me de scène bepalen: ik ben bij de Google Pixel-lancering in Londen, in een koele magazijnruimte. Tot nu toe, dus gemiddelde dag voor deze hipster gast.

Ik wacht om de demo van Daydream View te bekijken. Ik heb nog een half uur te gaan, dus ik kreeg de opdracht om de 'pendeltreinrit' op een ander platform te proberen.

Er is tot nu toe niets bijzonders aan de hand, aangezien 'ervaringen' om nieuwe functies van een telefoon of gadget uit te proberen vrij normaal zijn bij het lanceren van de pers, ze in hun optimale context plaatsen om ze goed te laten zien.

Dus ik neem aan dat ik op het punt sta een wervelende tournee te maken van de nieuwe elementen van de Pixel-telefoon, alle geweldige dingen die het kan doen in een nieuwe en creatieve vorm. Ik ben geïntrigeerd, omdat dit een behoorlijk grote opzet lijkt.

Alles lijkt tot nu toe normaal. Waarschijnlijk ga ik een aantal coole nieuwe navigatiespullen zien.

Ik ga een trap op en naar een 'station'. Het is een klein treintje met het London Underground-teken 'opnieuw voorgesteld' met het Google-logo. Er is mij verteld dat de trein er zo meteen zal zijn, maar er is wat 'congestie' aan de lijn.

OK…

Plots duikt er een trolley achter een gordijn op, geduwd door een Google-vertegenwoordiger. Op de trolley staan ​​twee voetenbankjes, met elk een draadloze koptelefoon.

De kerel bij de ingang van de 'ervaring' vraagt ​​me wat ik graag wil horen op mijn woon-werktoer. Ik vertel hem een ​​beetje EDM, omdat ik (zoals al uitgelegd) een geweldige vent ben.

Hij kijkt een beetje verbouwereerd en zegt me dat dat misschien niet mogelijk is.

'Hoe zit het met jazz, pop, klassiek?' hij poneert.

Ik bevestig dat het goed gaat met de pop. Ik moet op een stoel gaan zitten. Ik doe het.

OK. Dit is een vreemde trein. Maar het is cool. Ik zal waarschijnlijk in orde zijn.

'OK GOOGLE, SPEEL SOMMIGE POP!' Schreeuwt de kerel die mijn muziekkeuze heeft gemaakt. En we zijn weg!

Ik ben om een ​​hoek gereden, lichten die me een beetje verblinden, met wat jazzy pianomuziek in mijn oren. Hoe zal het zijn? Zal dit een soort van Google zijn tegen het spookhuis? Zal ik bang zijn? Zal ik uit mijn vel springen of verblind zijn door de toekomst zoals gepresenteerd door een van de grootste bedrijven op de planeet?

Er is een man. Een piano spelen. Hij speelt de muziek waar ik naar luister. Hij is erg goed in piano, merk ik op terwijl we voorbij rijden.

'Oké, je kunt door het gordijn aan je linkerhand gaan!' Ik heb gehoord dat we tot stilstand komen.

Wacht wat? Dat is het?

Ja. Dat was het. Ik heb zojuist ongeveer 25 seconden van mijn leven op een trolley geduwd in een ervaring die heel wat tijd en geld moet kosten om te creëren.

En ik heb geen idee waarom.